1081 m n.p.m.

Ciotkę Diu Samo Zło wywiało znowu w Beskid Wyspowy, w celu dodania otuchy grupie bezdomnych (!), a ściślej zaktywizowania ich w sensie zawodowym, co może przynieść li i jedynie dobre efekty.
Zdjęcia wkrótce. Napiszę tylko, że śniegu po pas, a stok taki cudny, że człowiek by nie aktywizował, tylko śmigał na nartach.
Jednakże ma się to poczucie zawodowego obowiązku, jak również silne ześwirowanie na punkcie swej pracy połączone z głebokim uczuciem przyjaźni dla zgromadzonych tu osób, więc się nie śmiga, tylko się wykłada i naucza.
A śmigać będzie się wieczorem. Z pochodniami, a co.

Listopad w Beskidzie Wyspowym

Trochę pracuję ostatnimi czasy w górach - tak się porobiło, no kto by pomyślał..!
Wyżej kilka zarejestrowanych poranków; a na pierwszym zdjęciu droga na boisko, gdzie rąbiemy w rugby;)
Miłego odbioru!

Śnieżnica - ostatnie dni październikowe

A że pewne rzeczy w życiu są niezmienne... Rugby w wydaniu pokojowym - drużyna w składzie: Szefowa Ma Małgorzata (świnki), Maryśka Święty Augustyn (buciory) oraz mła (zielone w kropki te takie;)

Złota polska jesień

Pół dnia to za mało, żeby się gdzieś dalej wypuścić, ale wystarczająco na włóczęgę po regionie. A trzeba przyznać, że pięknych terenów w okolicy nie brakuje. Wystarczy wyjechać odrobinę na południowy-wschód i mamy już malownicze, wijące się wśród malutkich wiosek drogi, otoczone feerią jesiennych barw. Gdzie nie spojrzeć - coś ciekawego. Wystarczy zatrzymać samochód, wysiąść, odetchnąć mroźnym powietrzem i patrzeć, patrzeć, aż nasyci się oko i duszę widokiem. A potem, znowu przed siebie, gdzie droga poniesie.

Policja jaka jest każdy widzi

Na początek może Policja, wdzięczny temat, przeć. To co udało nam się uchwycić, nie będąc uchwyconymi;)

Słowacka:


Rumuńska:



Bułgarska:


I jako wisienka na torcie - turecka:




Jeśli ktoś się wybiera do jednego z powyższych krajów i chciałby uniknąć bezpośredniej konfrontacji z władzą, polecam mało rzucający się w oczy samochód, najlepiej z napisem na masce:) I oczywiście worek szczęścia. Bo z rozumem to jak wiadomo różnie bywa... Mijałyśmy po drodze mnóstwo patroli - z suszarkami, z lizakami, itd. i mimo jazdy niekoniecznie zawsze zgodnie z przepisami (wyprzedzanie na podwójnej ciągłej, na zakręcie, na ograniczeniu do 40 km/h - ups...) jakoś nas nie chcieli zatrzymać (opatrzności moja!!). A seja żadnego innego poza własnym nie widziałam od opuszczenia Polski, aż do powrotu. Dziwne. Taki popularny samochód niby...

Od mojej złośliwej siostry

Droga, droga i jeszcze raz droga

Przed wyruszeniem w stronę domu, jeszcze krótkie zwiedzanie Timisoary:

Ktoś się w końcu zdecyduje zważyć?? O jest chętny!

Piata Uniri - nazwa już nam znana, tutaj trochę przypominający nasz Zamość i już nie tak majestatycznie nadmuchany jak w Bukareszcie

Nie może zabraknąć naszego ulubionego gatunku znaków - kto zna taką miejscowość jak Selgros??

Jak by to było, gdybyśmy nie trafiły na tradycyjne rumuńskie roboty drogowe... wyjazd z Timisoary - jakaś godzina

I wreszcie Hungaria. Piękne drogi, płaskie jak stół, wylizany niemal asfalt, prześliczne, idealnie czytelne oznaczenia. Sama przyjemność. Tylko, że ciągle jedziemy, piątka zapięta non stop i nic się nie dzieje...

Przerwa rekreacyjno-obiadowa w Miskolcu. Pierwszy w naszej karierze raz w McDonaldzie. Nie ma się czym chwalić w zasadzie...

I niby, że finalnie, moje ukochane Koszyce. Jakieś 600 km za nami, jest godzina 22:00. Pytanie: Zostajemy na noc? Diu mówi: Nie ma sensu, przecież w Kra mamy nocleg za darmo. Hmmm... Więc szybka decyzja - idziemy się przejść po starówce, żeby sprawdzić czy się tam dużo zmieniło i przywitać się z moją ukochaną katedrą.

23:00 - niektórym zaczyna już odbijać. A jechać trzeba dalej.

Więc jeszcze zakupy o północy. No bo jak można nie przywieźć słowackiej Demanovki, czy Groga, czy choćby jednego Kelta??

Wjazd do Polski i od razu zaczyna padać. Droga wygląda tak (a raczej nie wygląda wcale) i to przy długich światłach... Masakryczne 3 godziny - ślisko, mokro, wąsko, ciemno, głucho. I spać się chce. Diu prawie zjeżdża z gorączki, mnie boli gardło, ale się nie przyznam, o nie! Nie ma mowy, żadnego chorowania. Jedno siedlisko zarazków w samochodzie wystarczy w zupełności.

Nie spać, zwiedzać! Na stacji benzynowej za Nowym Sączem zadeptałyśmy panu świeżo umytą podłogę. Zasugerował, że możemy teraz my umyć. Odmówiłyśmy delikatnie i znowu do auta. Nogi cierpną, więc zmiana spodni. W dresie o niebo lepiej. Pogoda dalej pod psem. Jest 2:30.

I w końcu upragniony Kraków. 734 km w 13 godzin, włączając w to zwiedzanie Koszyc, oraz 3 przerwy na zakupy i jedną na obiad. O 4:30 lądujemy w domu, zabieramy tylko torby, nie wiem po co niosę na górę wino, zamiast wyjąć go i zostawić. Obie jesteśmy ciężko nieprzytomne. Szybciutko do łóżka i zjazd.

Rano nieco lepiej, choć nadal niewyspane. Porządki komputerowo-zdjęciowe, śniadanie, podział łupów. Herbatka, prawdziwa Japan Genmaicha i francuskie tosty.

A ja znowu muszę jechać... Mamo, jeszcze chwilkę... I jakaś ryba się do mnie przykleiła...

Srebrna szczała na Starowiślnej, w całej okazałości. Nie mogło zabraknąć "taniego węgla"...

Hop siup, 4,5 h i wreszcie w domu. Wybrałam chyba jedną z możliwie najgorszych dróg - przez Sandomierz. No i tradycji stało się zadość - roboty drogowe, deszcz, milion ciężarówek do wyprzedzenia. Ale się udało i jednym kawałku (a właściwie w dwóch kawałkach - ja i s.s.) dotarłam do domu.


Aż trudno uwierzyć, że to już koniec. Chciałoby się jeszcze tak podróżować, więc kto wie? Może znowu gdzieś ruszymy niedługo??